Enes ÇINAR Aklımdan Fikrimden

Dikey Düzlem Düşünceleri

Daima salınıyor yukarıdan aşağıya; dil ne yapsın. Sakal ve bıyık arasında dudak yardım bekliyor. Zamanın hafifletilmiş boşluğunda sahte anılar üreterek, hayallerini gerçekleştirmiş olabilme zannı her şeye bedel bazen. Tükürük gideceği yeri bilir, dudak ve dil bir olduğunda; gözler bakmayı da bilir, gerçeklerden korkmadıkça. Düz bir mantık; diyafram ömür boyu çalışır, dil kımıldar, dudak üfler.

Durulmamış çamur içinden çıkarılan bir balçık, balık, kurbağa, maymun ve evrim ara noktaları birleştirebilme gayretiyle öğretilen hayatsal gerçeksellik ve ne olduğu tam kestirilememiş gerçek.

"Doğru nedir?" diye düşünmeye başladığında adam olmuşluk edasıyla dünyayı kurtaran adam rolünde, ezberletilmiş düşüncelerle dil, din etnik grup ve ekonomist edasıyla algılanmış iktisat, gerçek istatistiğin dışındayken... Çocukluktan gelen baskıları yenebilmeye çalışırken... Evet, yirmilerin başlarındayken istediğini bulamayınca intiharı düşselleştiren bir varlıktır insan.

Durduğu yerde hep kalacağı tasavvur edilen akıl, ince bir iptir; özünden canından ne varsa kopup gidebilir oysa ki her an; ve her an bir ömürdür, anlayabilmek gerekir toplumsal kurguları yaşarken.

Delirmek, deli olmak ve aklını yitirmek acaba engel olabiliyor mu düşünce kısıtlılığını devam ettirmeye? Yoksa özgür mü oluyor tamamen? Dimdik söyleyince dediklerini, tükürüğünü istediğin yere ulaştırırken, dışlanmışlık rahatlığı mı oluyor, Yoksa paranoyalardan ebediyen kurtulmak mı?

Düşünce suç olduğunda, dudak ve dil düşmanlaşmak zorundaysa kekeleyerek affına sığınıyor. Kelimenin tam manası nedir? Küfretmek hak ediş olduğunda, tahsilatı gecikmiş öç alış ile, peşin ödemeleri fatura kesimi arasında kalıyor. Cinnet diyorlar güç yetmediğinde kendini adamdan saymaya. Cennet hakkettiriliyor kimseye sormadan üstelik. Cehennemden bedavaya yer ayırtılıyor oysa. Düpedüz kendini bilmezlik adamlık mı sanılıyor?

Dikey bir düzlemde durmadan tırmanış, düşüncenin düştüğü nokta mı?