Süheyla DÖNMEZ
Sakin Deniz
Belirtir yalnız kumsalı,
Kırık sandalı!
Sevinç gözyaşlarının haz’ı
Yıkıverir gönül tahtını,
Ve tacını…
Sevgisiz mi? İsyanlı mı?
Görünüyor uçsuz bucaksız bir deniz…
Sessizlikten durgun ve meçhul…
İşte burada derin bir kuyu,
Bulanık akar artık onun suyu.
Uğramaz kimse,
Gören şaşmaz haline…
Bilmezler ki o perişan..
O masum, o yalnız… Yarensiz.
Sandalsız.
Sakin denizin etrafında;
Kuşlar uçmaz oldu.
Yamacındaki çiçekler soldu.
Ah yalnızlık…
Sana da mı dokundu?
Ah bu sitemler…
Seni de mi buldu?
Martıların da mı kayboldu?
Ümitsiz, bir o kadar da efkârlı.
Sırdaş yaptığı rüzgârları
Şimdi bulamıyor hepsi kayıpta…
Diğer kumsallara estiler.
Bu yüzden durgun, rüzgârlar küstüler.
Bu yüzden solgun…
Bu yüzden balık yok… Olta da yok…
Kendi içinde kendini kaybetti
Onun yalnızlığı bir serüvendi
En büyük çaresi çaresizlikti
En büyük ümidi ümitsizlikti
Sonunda deniz;
Dalgalanmaktan yoruldu
Ve duruldu!
Süheyla DÖNMEZ #
