Yalçın ARICIOĞLU

müsvedde

Okuduklarını, satır aralarında bırakmama savaşı verenlerin en iyi dostlarıdır müsvedde kağıtlar.Yağmurun sağanağa dönmeden önceki hali gibi, yazılar çisil çisil dökülür kağıtlara.

Düşünceler, harflerle tatlı bir sohbete tutuşmuştur akrebin yelkovandan daha yorgun düştüğü saatlerde.Müsvedde kağıtlar, çöp kovasını ne kadar doldurmuşsa, harflerin düşüncelerle sohbeti de o kadar koyu demektir.

Ve, gecenin gündüzü yok saydığı en karanlığında, sancılı bir doğum gerçekleşir.Ardından doğan güneş, müsvedde kağıtları yakmıştır bir daha yazılmamacasına.

Bir de, yakılamayan müsveddeler  vardır çöp kovasında unutulan, zaten kendisi de ateş olan.İri puntolu harflerle yazılmıştır onlar, buzulları nar eden.

İşte, hayatlar da böyledir aslında.Kimi hayatlar vardır, müsveddelerde her olması gerekeni benimsemiş, olmaması gerekenleri de reddetmiş ”LA!”

Adını andığında, ruhunun bedeniyle kıyama durduğu mihrabı vardır, mesela “İLLALLAH!"

Gecesi de vardır tabii.Doğuma sancılanmış bedenleri, ruhun sofrasına davet eden.

Öyle gündüzleri de vardır ki, her sabah insana, şehadetini duasının başucuna koydurtan.

Ama o, hiç görmemiştir ki elleri mosmor olmuş bir çocuk.O çocuk ki, ruhu olmayan bedenleri tartıyordur “gönlünden ne koparsa abi!” lere.Kağıt mendil veriyordur, “al abi! diyordur al, yeter ki bana uçurtma yap, yeter ki bana, içinde park olan, kaydırak, salıncak olan bir masal anlat.”Ya da, gece yarılarında, kimileri bilgisayarda posta kutusunu kontrol ederken, o ise giden çöp kamyonunun arkasına takılmıştır.İşte bakın geziyordur, rüzgar vurmaktadır sıcaktan kıpkırmızı olmuş o güleç yüzüne.

İşte müsveddelerde O’ndan başkasına “LA!” diyenler, günün birinde yepyeni limanlara yelken açmışlardır.Su, ateşe galebe çalmıştır yani.Denizlerin maviliği, cennetin yeşilliğinden daha görülebilir gelmiştir gözüne.

Kimi hayatlar da vardır ki, müsveddelerini temize çekerler.Şehadetlerini, dualarının başucundan hiç almazlar.Bir de, içlerindeki türküyü hiç susturmazlar.O susarsa, yerini mutlaka başka bir şeyin alacağını bilirler.Müsveddeleri temize çekmenin, bir sabır işi olduğuna da iman ederler.Öyle ki “baharı müjdelemek, güzü karşılamayı, kışın soğuğuna dayanmayı gerekli kılar” derler.Kişiliğin keskin ve sivri uçlarını iyice bir törpülerler.Yok ederler bütün kavisleri, bir tek kavis kalmamasıya hayatlarında.

Ve derler ki;

Mevsimler kadar sürekli ve istikrarlı, gece kadar merhametli ve şefkatli, bir de damarlarımızdaki kanın akışı kadar umutlu olmaya mecburuz.