NE KÜL NE DUMAN
Sitemsiz katlanırken cefana, nazlarına,
Attın garip gönlümü hasretin közlerine.
Bakmam artık yüzüne, gelse katlime ferman,
Yanardağ çoktan söndü, ne kül kaldı ne duman.
İbrahim AÇILAN
Yâr dururken ağyâra aldanıp kanıyorsun,
Beni Kerem, kendini Aslı mı sanıyorsun,
Âh edip ağlama hiç, suç sende, kaşı keman,
Yanardağ çoktan söndü, ne kül kaldı ne duman.
Ne rüzgârlar getirir saçının kokusunu,
Ne yağmurlar arıtır melâlin tortusunu,
Özler oldu gözlerim sonsuzluk uykusunu.
Bu sevda olmaz artık senin derdine derman,
Yanardağ çoktan söndü, ne kül kaldı ne duman.
Gözlerimin yaşını cam-ı cem sanan güzel,
Gülzâr tarumar artık, goncalar oldu gazel,
İstemem, sen kokmasın seher vakti esen yel,
Bu yolun dönüşü yok, sakın eyleme güman,
Yanardağ çoktan söndü, ne kül kaldı ne duman.
Bilmem ki bize miydi cefası bu feleğin,
Ayrılık dilemişsin, kabul oldu dileğin,
Söyle, veda ederken yanmadı mı yüreğin,
Belki beni düşünüp ağlarsın zaman zaman,
Yanardağ çoktan söndü, ne kül kaldı ne duman.
İbrahim AÇILAN #
